Verhalen uit Tlön: 'Hartenaas'

Op een plaats waar in die tijd alles echt was, maar niets waar, nam ze de trein naar de stad. Ze studeerde nog, had geen rijbewijs en was voor haar verplaatsingen aangewezen op de fiets en het openbaar vervoer. Met weinig om handen om zich bezig te houden (de luttele vijf procent die overbleef van de 's morgens nog volle batterij van haar smartphone spaarde ze liever op) richtte ze haar aandacht op het spel kleurenwiezen waar de vier arbeiders op weg naar huis van hun werk in verdiept waren in het compartiment schuin tegenover haar aan de overkant van het gangpad. Ze keek recht in de kaarten van de man die op de hoek met zijn rug naar haar toe zat. Na elk rondje noteerde zijn overbuur schuin rechts ieders behaalde punten waarna hij vervolgens consciëntieus een tussenstand (2 punten per spel, 1 per overslag, verdubbeling bij het niet halen, 5 punten voor abondance, 10 voor miserie,...) voorlas. Laurent 43, Jean-Marc -17, Geert -52 en Michel 26, hoorde ze.

Twee spelletjes later zag ze links in Jean-Marcs hand de hartenaas eenzaam blinken. Verder had hij nog drie verwaarloosbare klaveren, vier ruiten en vijf behoorlijk hoge schoppen toegedeeld gekregen. Als in wijzerzin eerste naast de deler zittende, mocht hij beginnen met vragen, en koos hij vanzelfsprekend voor die laatsten. Bij het bieden dolven hij en zijn overbuurman echter het onderspit waardoor uiteindelijk harten als troef uit de bus kwam. Met zijn schoppenaas haalde hij de eerste slag binnen. Het volgende rondje schoppen werd echter gekocht door zijn buurman die vervolgens troef uit kwam. Met zijn aas zou de slag zeker voor Jean-Marc zijn. Zonder keuzemogelijkheid gooide hij die dan ook mechanisch en vol zelfvertrouwen op de hartendrie die al op het tafeltje lag. Dat er een lichte knik in zijn armzwaai zat waarmee hij zijn winnende kaart neerlegde, zou je hebben kunnen merken als je de scene had gefilm en achteraf vertraagd had afgespeeld had bekeken; in real life was het met het blote oog daarentegen nauwelijks te merken. Eens de kaart gespeeld was, trok ook een lichte siddering langs zijn ruggegraat, en ze kon langs achter waarnemen dat hij zijn hoofd even voorover boog om duidelijker te zien wat nu precies voor hem neerlag. Hij krabde daarna even in zijn haar, maar liet verder niets merken. Deze hele sequentie van bewegingen herhaalde zich, toen Michel, die voor dit spel tot de tegenpartij behoorde, even later de slag alsnog triomfantelijk naar zich toetrok met... hartenaas. Hij richtte zijn blik toen geconcentreerd op de waaier kaarten in zijn hand en checkte daarvan elk afzonderlijk om te controleren of er geen aan elkaar plakten. Voor hem leek het alsof hij twee dingen op exact hetzelfde moment had gedaan, namelijk heel zelfbewust hartenaas gespeeld én achteloos hartenvijf op het tafeltje gesmeten. Ze kon zijn gelaatsuitdrukking niet zien toen hij wel nog vroeg de vier net gespeelde kaarten nog eens te bekijken, en dacht dat ze hem lichtjes de schouders zag ophalen, alvorens het spel schijnbaar kommerloos hervat werd. De mysterieus uitgedraaide slag bleek even later overigens beslissend voor de overwinning van het troefbepalende team. Blij dat de dagdaak erop zat en dat ze weer bijna thuis waren, en met enkele ontspannende blikjes bier in hun maag, verliet het viertal even later met een behoorlijke dosis animo de trein. Toen ze enkele haltes later zelf uitstapte griste ze van het sindsdien leeg gebleven tafeltje het achtergelaten scorepapiertje mee om het later nog eens op haar gemak uitgebreid te kunen bestuderen.

In de hal van het stationsgebouw stond de vriendin waar ze mee had afgesproken haar op te wachten, en samen wandelden ze de paar kilometer naar het concertencomplex waar die avvond het Californische Cherry Glazerr geprogrammeerd stond.

Wanneer ze de ondergrondse zuilengalerij waarop de negentiende eeuwse gewelven van de tot concertzaal omgetoverde vroegere witloofkelder rusten, betraden, viel meteen op dat het podium voor de gelegenheid in het midden van het karakteristiek sfeervolle zaaltje opgesteld stond. Nauwelijks een drankje in de hand begon het kwartet rond frontvrouw Clementine Creevy (als enige overgebleven in vergelijking met de originele lineup van bijna tien jaar geleden) er daar centraal tussen de toeschouwers aan met 'Touched You With My Chaos' uit hun nieuwste plaat 'I Don't Want You Anymore.' Die werd uitgebreid en overtuigend voorgesteld, terwijl ook publieksfavorieten als 'Daddi', 'Wasted Nun' en 'Told You I'd be with the Guys' hun weg naar de liveset vonden.

Deze brachten ze in hun gekende stijl die melodieuze, lichtvoetig dansbare strofes organisch in opeenvolgende sequenties plaatst met bruusk in hevige gitaarexplosies uitbarstende refreinen, welke bij momenten resoluut de epische tour opgaan. Zowat een uur lang wisten Creevy & co zo het publiek te begeesteren met hun meeslepende alternatieve gitaarrock (de clubberige sounds die, vooral in het recenterere werk, geregeld hun weg naar de platen vonden, werden grotendeels achterwege gelaten) die ze gecontroleerd, kundig en met een perfect op elkaar afgestelde dynamiek de zaal in stuurden. Alle beheersing werd evenwel overboord gekieperd voor een wilde versie van Nirvana's 'Territorial Pissings', het enige bisnummer van de avond, waarmee Cherry Glazerr een energiek orgelpunt achter hun opzwepende show zette.

Na een korte passage langs de merchstand zochten beide voor het optreden afgezakte vriendinnen hun weg terug naar boven, en troffen ze de van bedrijvigheid gonzende straten nog met zonlicht overgoten en aangenaam warm aan.

...