Naam- en eindeloos

Zonder voorafgaand besef bevond ik me in een als oorlogshospitaal ingerichte burgerwoning. Ik zat kaarsrecht op een ongemakkelijke kerkstoel. Waarom ik daar was en waar ik vandaan kwam wist ik niet. Een vrouw van middelbare leeftijd met een rond, flink gebruind gezicht en korte, donkere krullen werd uit een geïmproviseerd operatiekwartier op een brancard de woonkamer binnengedragen. Vanuit de tegenoverliggende hoek merkte ik de woest wellustige blik op waarmee ze me in het vizier hield en me allerlei schijnbaar tot actie dwingende gebaren toewierp. Nog terwijl ik verwoed mijn best deed ongemakkelijk weg te kijken, werd een tweede draagstoel neergeploft, ditmaal dichterbij, waarop zich een soortgelijk tafereel begon af te spelen.   Met als enige doel niet van overspel beticht te worden (naar wie de benadeelde partij dan wel mocht wezen had ik volledig het raden), besloot ik op zoek te gaan naar een definitieve waarheid, en me via de achterdeur uit de voeten te maken. Ik begaf me in ...

Deze tekst is een uiterst primitieve aanzet om met 'Naam- en eindeloos' van start te gaan. Hij is niet af en zal dat idealiter ook nooit zijn. Afhankelijk van hoe de werelden zich in aangereikte artistieke en essayistische werken ontplooien zal de achtergrond constant aangevuld en gewijzigd worden. We waren de moederschoot waarin alle leven opnieuw begon. We waren een sinds de antieke oudheid borrelende en de druk opvoerende vulkaan die niet meer te beheersen viel. Uiteindelijk barstten we in alle hevigheid los en spuugden we geen lava maar zuiver gesmolten goud hoog de hemel in dat daar stolde tot solide, vuistdikke nuggets. Al maakten dezen bij het neerkomen vele slachtoffers, stelden ze de overgeblevenen in staat een blitzstart te maken. Achteraf bekeken begon het allemaal redelijk onschuldig. Niemand had toen kunnen vermoeden dat twee op korte tijd onafhankelijk van elkaar plaatsvindende, op het eerste zicht futiele voorvallen een keten van gebeurtenissen in gang zouden ...