Achtergrond : 'De afbreker bouwt ook op'

Deze tekst is een uiterst primitieve aanzet om met 'Naam- en eindeloos' van start te gaan. Hij is niet af en zal dat idealiter ook nooit zijn. Afhankelijk van hoe de werelden zich in aangereikte artistieke en essayistische werken ontplooien zal de achtergrond constant aangevuld en gewijzigd worden.

We waren de moederschoot waarin alle leven opnieuw begon. We waren een sinds de antieke oudheid borrelende en de druk opvoerende vulkaan die niet meer te beheersen viel. Uiteindelijk barstten we in alle hevigheid los en spuugden we geen lava maar zuiver gesmolten goud hoog de hemel in dat daar stolde tot solide, vuistdikke nuggets. Al maakten dezen bij het neerkomen vele slachtoffers, stelden ze de overgeblevenen in staat een blitzstart te maken.

Achteraf bekeken begon het allemaal redelijk onschuldig. Niemand had toen kunnen vermoeden dat twee op korte tijd onafhankelijk van elkaar plaatsvindende, op het eerste zicht futiele voorvallen een keten van gebeurtenissen in gang zouden zetten die de mensheid in sneltempo richting afgrond leidden. En toch kon je de in elkaar hakende directe gevolgen van een Nederlandse zanger die om onduidelijke redenen uit een internationale liedjesfestival werd gegooid en een voetballer die omwille van een politiek statement een schorsing opliep tijdens een Europees kampioenschap als het epicentrum aanwijzen van waaruit de algehele neergang zich globaal verpreidde.

De wereld lag op apegapen, en we grepen – zonder geweld te schuwen – onze kans schoon. De beschaving had z'n einde bereikt en was dringend aan vernieuwing toe, zo niet volgde de grote leegte. Als een wegtrekkende mist was de bevolking ten gevolge van meerdere oorzaken zoals stormachtig veranderende weers- en leefomstandigheden waar niet iedereen even goed tegen bestand was, politiek, economisch en religieus getinte oorlogen, een indrukwekkende opmars van resistente bacteriën, de ene verwoestende nieuwe virusplaag na de andere en de ineenstorting van het hele financiële systeem met armoede, honger en een immens hoog zelfmoordcijfer als resultaat, zowat gedecimeerd geraakt, waardoor de zich in hebberigheid verslikkende, ijskoude figuren achter de schermen er hoe langer hoe minder in slaagden zich temidden de nevelen te verbergen en zich als sombere onheilsklokkentorens almaar duidelijker aftekenden in het koortsbroeierige levensmoeras. De zich globaal uitstrekkende tentakels van corruptie dienden met spoed afgehakt te worden, en de verschillende zenuwcentra verbrijzeld en in de as gelegd.

Overal ter wereld roken mensen van allerlei pluimage instinctief bloed. Ze waren getuige van de afbrokkeling ten gronde van zowat elk geïnstitutionaliseerde machtsblok, en beseften hoe langer hoe meer dat daar en toen de kans lag- misschien de enige keer ooit in de geschiedenis - hier voorgoed komaf mee te maken en het gehate juk af te werpen en met wortel en al voorgoed uit te roeien. Boeren trokken ten strijde met rieken en spades, Toearegs, Bedoeïenen en Masai vochten zij aan zij, hackers legden communicatie- en beveiligingsnetwerken plat waardoor voetbalhooligans gewapend met molotovcocktails, knipmessen, boksijzers en knuppels moeiteloos militaire basissen konden innemen, zowel de ninja- als de samoeraicultuur kende een exponentiële opflakkering in het verre oosten, etc, etc, etc zodat een grondige vernietiging al snel een feit werd.

Luid en woest begeleid door So Pitteds langverwachte, door Tad Doyle geproducete, tweede plaat 'Cloned' – die met zijn topzware, vaak disharmonieuze, distorted cybergrunge (sinister gefront door afwisselend de desolate wanhoopsschreeuw van Nathan Rodriguez en het robot/alienstemmetje van Liam Downey) perfect valt te beluisteren als ware het een ooggetuigenverslag van de voorbije apocalyps – bogen we ons toen over een herindeling van het aardoppervlak. Aan bepaalde gebieden onverbrekelijk vastgeklonken principes zouden voortaan als leidraad dienen. Leidinggevenden en machtsconcentraties hoopten we nooit meer weer te zien. Een nieuwe segmentatie op basis van ideeën i.p.v. van nationaliteiten, volkeren en religies bleek echter minder makkelijk uit te werken dan aanvankelijk gedacht. Zowel een te enge als te ruime omschrijving loerde als onontwarbaar kluwen veroorzakend op de loer.

De onderhandelingen waren nochtans in een euforische, samenhorige overwinningsroes van start gegaan met vertegenwoordigers van over het ganse aardoppervlak. Overtuigd dat we beter konden doen dan het verleden, lag al snel een no go-zone voor mensen op de tafel. Deze werd Chelea gedoopt en was een gebied waar fauna en flora zich zonder humane inmenging konden ontwikkelen. Relatief probleemloos kwam hiervoor uit de bus: Polen, Borneo, een rechthoekig stuk in Noord-Amerika dat zich uitstrekt van Alaska over Canada tot de hoogte van noordelijk Florida (in extremis werd hier op uitdrukkelijke aanvraag van enkele vertegenwoordigers van het Shawnee-volk ook nog de volledige staat Kentucky aan toegevoegd, vermits deze volgens hen heilige, rijke en eenzame plaats door de inheemse bewoners van Amerika altijd al als door mensen onbewoonbaar werd gezien daar ze reeds bevolkt werd door de geesten van een uitgestorven ras van reuzen), Tanzania, Pakistan, een aanzienlijk stuk Atlantische kust in Frankrijk inclusief Bretagne en Normandië en zuidelijk begrenst door La Rochelle, Equador en de Oeral. 

Sommigen gaven dan weer blijk van zulk een verknochtheid aan hun geboortegrond, dat het samenlevingsmodel hen hoegenaamd niets uitmaakte. De enkelingen die aldus Chelea wilden blijven bevolken, kregen hiervoor toestemming mits ze zich in zo dierlijk mogelijke staat over het gebied verspreiden. Daartoe zonden we een opkuisploeg uit om in de betrokken regio elk overblijfsel van menselijke beschaving te verwijderen.

...

Er was ook bijzonder veel vraag naar een ongecompliceerder leven, al manifesteerde zich dit onder verschillende vormen. Zo waren er diegenen die erg ver wilden gaan in het ontvluchten van chaos en graag een stuk woestenij toegewezen kregen dat van nul af aan heropgebouwd kon worden en waar de natuur zich gecontroleerd zou ontplooien volgens geometrisch aangelegde vormen. Anderzijds kwam een enorm verlangen tot uiting naar een terugkeer in de tijd qua technologische ontwikkeling. Terwijl vanuit alle continenten groepen opdoken die resoluut kozen voor het soort nomadisch bestaan van voor het ijzertijdperk, spreidde een hechte en aanzienlijke gemeenschap de meer specifieke wil tentoon een door solidariteit aangedreven plattelandssamenleving op te bouwen zoals dat plaatsvond in de Amerikaanse Midwest vooraleer de industriële revolutie daar zijn invloed liet gelden. Een segment van het centrale gedeelte van de Appalachen met een flinke uitbreiding westwaarts werd aldus toegekend aan Taxehassee.

...

Ze waren volhardender en vooral talrijker dan de publieke opinie tot dan toe kon bevroeden, de experiencers en abductees die tot elke prijs een plaats wilden vrijwaren voor buitenaards contact. Vermits de meerderheid van hen ten stelligste overtuigd was van de plaatsgebondenheid van het fenomeen stelden ze zich weinig soepel op met betrekking tot de op te eisen gebieden. Op geclaimde bovennatuurlijk-historische gronden kwamen delen van Duitsland (aangevuld met Nederlands en Belgisch Limburg), Iran, Saoedi-Arabië, Groot-Brittanië, Japan, Rusland, de Verenigde Staten, Mexico en Argentinië zo Rikansalla te vormen. Opmerkelijk genoeg waren het niet enkel een heleboel scifi-fanaten en andersoortige believers, maar ook flink wat wetenschappers welke vermoedden/wisten dat zich in voornoemde landen sinds enige tijd buitenaardse technologie bevond, die ervoor kozen zich hier te vestigen. Deze laatsten gingen er niet lichtzinnig vanuit dat in sommige streken al bijna een eeuw lang via reverse engineering (zowel op het vlak van mechanica als genetica en telepathie) enorme vooruitgang werd geboekt, en zetten dit onderzoek graag zelf verder, ook al stonden ze dan weer ronduit sceptisch tegenover de talloze getuigenverklaringen die buitenaards leven associeerden met portalen naar andere dimensies waarlangs zich ook geesten, leprichons, sasquatchen en dies meer naar onze wereld zouden kunnen begeven.

Terwijl ze interdimensionale portalen eigenlijk best wel zagen zitten, voelde een in losse verbanden samenhangend legertje artistiekelingen zich vooralsnog uit de boot vallen. Samen met een hele resem andere dropouts, exentriekelingen en transcendetale denkers kwamen ze, na de koppen bij elkaar gestoken te hebben, aandraven met een soort nieuw mystiek socialisme waarbij iedereen volstrekt gelijk is als speelbal van hogere, nog te ontdekken krachten. Zij besloten zich in Baouan te vestigen dat zich over een groot stuk van Zuidoost-Europa uitstrekt.

De laatste jaren van de oude wereld kende - onder meer als gevolg van in bepaalde streken decennialang gangbare geboortebeperkende maatregelen en genetische manipulatie van embryo's gecombineerd met een online gevoed, misplaatst gevoel van geweldig onrecht - een wereldwijde, explosieve groei van het aantal mannelijke incels die zich, hoe verder de beschermende samenlevingsmechanismen uiteen vielen, des te driester en gewelddadiger begonnen te manifesteren. In zoverre zelfs dat ze er, eens het gevoel van frustratie het kookpunt ruim had overschreden, uiteindelijk toe kwamen via het internet een schier eindeloze stroom moordlustige ontvoerings- en verkrachtingsraids op poten te zetten en in de praktijk te brengen. Achtervolgd door zulk een opgehitste, buiten zinnen geraakte meute op strooptocht, vluchtten in die periode ergens in Stockholm drie vrouwen een nog in gebruik zijnde metrotunnel in. Toen ze daar een snel naderend, exponentieel tot trommelvliesscheurend geraas in kracht toenemend gerommel hoorden, en toen na een tijdje het schijnsel van koplampen de wanden van de gang verlichtten, konden ze zich nog net op tijd terugtrekken in een voor spoorarbeiders bedoelde nis in de ruw afgewerkte, zwartgeblakerde zijmuur. De hen achternazittende, bloeddorstige horde werd daarentegen volledig overrompeld door de op snelheid komende metrotrein. Vanuit hun schuilplaats hoorden de door paniek verstijfde vrouwen een akelige mix van het oorverdovende lawaai van een alles op zijn pad onverstoorbaar wegmaaidende, langsdenderende locomotief en een kakofonie aan snel uitstervende, wanhopige angst- en pijnkreten. Het begeleidende geluid van versplinterende botten, kapotspattende aders en door metaal geplette lichamen zouden ze nooit meer uit hun geheugen weten te bannen. Wanneer ze een hele poos later behoedzaam de ondergrondse tunnel verlieten, en door het dichte wolkendek een bundel zonnestralen hun uitgeputte, bezwete, met roet beslagen gezichten in een warme, oplichtende gloed deed baden, daalde een immense ontlading over hen neer, en in een moment van epifanie beslisten ze dat het daar en toen genoeg was geweest. Ze braken een loszittende stang van een trapleuning en kerfden daarmee een grote letter X in de betegelde perronvloer. Zo markeerden ze voor eens en altijd symbolisch de plaats vanwaar het verzet zich over het hele aardoppervlak zou verspreiden. In de hieropvolgende tijd verenigden ze alle slachtoffers van seksueel geweld alsook heel wat sympathisanten, en startten ze een snelgroeiende beweging op die zich uit noodzaak quasi militair organiseerde. Ze zouden de rollen voortaan omdraaien, en de daders en hun geestesverwanten opjagen en tot de laatste man uitschakelen. Op het moment van de herindeling vormden ze een hechte eenheid die ook kwantitatief behoorlijk sterk stond. Uiteraard wensten en verkregen ze een deel van de te verdelen koek, wat leidde tot het vaagweg door de Amazonecultuur geïnspireerde Lilithze waar mannen slechts onder welbepaalde, zij het niet al te strikte voorwaarden welkom waren. Al wie in min of meerdere mate het patriarchaat afzweerde streek aldus neer in voormalig Scandinavië, de Baltische Staten, IJsland en Groenland.

 

 

Het geheime genootschap dat Tlön in het leven riep en dat door Jorge Luis Borges in 'Fictions' beschreven werd, was (hoofdzakelijk wegens anonieme afzijdigheid) redelijk ongeschonden uit de voorbije chaos gekomen, en vormde, bedreven als de leden waren in de kunst van het debatteren, een niet te veronachtzamen kracht aan de onderhandelingstafel. Hierdoor kreeg het oorspronkelijk imaginaire land, dat doorheen de tijd weliswaar steeds meer greep was beginnen krijgen op de realiteit, nu officieel een concrete invulling die zich over grote delen van Zuid-Amerika uitspreidde.

...