Naam- en eindeloos

Vanachter zijn bureau in zijn werkkamer hoorde Peter O'Connor uit de achtertuin een gil komen die zowel van zijn vrouw als van zijn dochter kon zijn. Hij haastte zich via de keukendeur naar de patio die op het zuidwestelijk gerichte, in struikgewas en bosschages uitlopende gazon uitgaf en zag beiden in het schemerduister verschrikt op hem af komen rennen. Helemaal buiten adem bereikte Barbara hem als eerste, duwde hem onverwijld opzij en stormde door paniek bevangen het huis in, op de voet gevolgd door zijn vrouw Wendy die zich in eenzelfde toestand bevond en – hij moest zich nog reppen zelf mee binnen te geraken - de deur achter zich meteen in dubbel slot draaide en daarbovenop zelfs het beveiligingshaakje vastmaakte. Nog nahijgend en in een soort shocktoestand trachtten ze middels ongecontroleerde gebaren en een gehaaste, weinig doordachte woordenbrij, zo goed en zo kwaad als hun gesteldheid het toeliet, duidelijk te maken wat er aan de hand was. Met enige moeite kon hij eruit op...

Ze waren een tweeling. Ze zaten in dezelfde klas van het derde leerjaar in het plaatselijke dorpsschooltje. Terwijl ze beiden rank van postuur waren en eenzelfde kapsel deelden (recht afgesneden op schouderhoogte en vooraan net boven de wenkbrauwen) leken ze verder niet op elkaar. Elsbeth was immers lang en donkerharig, en Tiffany kleiner en licht van haarkleur. Ook innerlijk en capaciteitsgewijs waren ze geen kopieën, maar vulden ze elkaar aan tot een geheel dat de som der delen ruimschoots oversteeg. Omdat Els goed kon schrijven en Tiff dan weer barstte van de ideeën konden ze samen een op alle vlakken geweldig verhaal in elkaar steken, terwijl ze er elk op zichzelf niet bijster veel van bakten. Bij de ene bleef de bladzijde dan grotendeels leeg omdat ze geen inspiratie had, en de andere pende wel heelder bladen vol zij het zonder enige samenhang noch structuur zodat er weinig uit op te maken viel. Doordat één van beiden telkens in hoge mate beschikte over een vernuftige synthetisere...