Verhalen uit Baouan: 'Deze droom is een leugen'

“Het is geheugenverlies! Het is geheugenverlies!” gilde één van de verzamelde omstaanders in de stationstunnel met een almaar hoger klinkend stemgeluid.

“Ik weet wat er aan de hand is, hij heeft geheugenverlies!”

Deze herinnering verstoorde zijn reeds te lang aanslepend somber peinzen. Hij moest er weer eens op uit. “Sluit de deur maar achter me,” mompelde hij in zichzelf, “ik ben ervandoor.” Onbewust hoorde hij vanuit de verte trompetgeschal aanwaaien. Met het ritme van Gainsbourgs 'Comme un Boomerang' zachtjes achter tegen zijn schedeldak pulserend trok hij de straat op.

Foto : Marina Kazakova

Eens, in een andere wereld, toen men hem nog “de kolonel” noemde, had hij – rechtstreeks ingegeven door zijn ongebreidelde paardrift in combinatie met een levendig fantasierijk, aangaande de kwestie niet stil te leggen malen, en niet gehinderd door enig gebrek aan ambitie – vanuit zijn best hooggeplaatste positie een middelgrote oorlog ontketend. In zijn geheel was dat geen lachertje gebleken. Het morrende volk ging over tot een heuse opstand en ook hijzelf kon niet langer negeren dat hij zich in de nasleep niet weinig schuldig voelde, met als gevolg dat hij er doelbewust in slaagde hierna enkele volledige jaren in dronken toestand door te brengen - wat meer zelfbeheersing vereist dan je op het eerste zicht zou denken. Een zorgvuldig gecultiveerde roes kost behoorlijk wat discipline, wil je die voor langere tijd aanhouden.

Voor de depressie als een duistere deken over hem neerdaalde, was hij ter bekroning van zijn plan echter verwoed op zoek gegaan naar jonge weduwes (in spe). Op de dag dat hij met Dima kennis maakte was zijn blik eerst nog op Elenor gevallen die uitdagend had postgevat aan de derde brug over de rivier. Ze had alien bloed; hoewel slechts minder dan 2%, wel uit meer dan twee voorvaderlijke bronnen. Hij merkte meteen dat ze van donkere en vreemde zaken afwist en zijn bedoelingen zó kon raden, wat hem instinctief als betrapt het hoofd deed afwenden. “Temidden de dorre woestenij zie ik de lente in je sprankelende gelaat,” had hij een halve dag later smoothtalkend de basis gelegd voor een weliswaar oppervlakkige maar toch relatief langlopende relatie. Tot die ene noodlottige passage in Parijs alwaar hij haar al snel kwijtraakte aan El Coyote, die Dima's geur enkele districten verder in gedachteloos begeren alreeds luttele seconden nadat ze voet aan wal had gezet op perron 8 van het Gare du Nord, gewaar was geworden.

Hij was er zich terdege van bewust dat hij haast figureerde in een oude slapstickfilm toen hij haar als versneld afgespeeld, driftig benend dagenlang achtervolgde, metro in metro uit om boven telkenmale een snelle teleurstellende blik te werpen en vlug weer naar beneden te duikelen op weg naar de volgende halte. Wie dit filmt en online zwiert zal ik verplichten er Together Pangea's 'Kenmore Ave' onder te zetten. En men zou ook beter mijn linkerprofiel laten uitblinken. Langs rechts beschouwd vond hij z'n uiterlijk immers net (niet heel veel) iets minder. 'Where she will ride I'll never know,” spookte al dagen door zijn gedachten. Zijn hoofd draaide Benny Hillsgewijs alle richtingen uit telkens hij een rank stel benen, een voluptueuze haardos of een subtiel geëtaleerde boezem in zijn ruime blikveld ontwaarde. Te gefocust om het gestaag verzamelde speeksel dat aan zijn linkermondhoek in een straaltje naar beneden was beginnen sijpelen, weg te vegen, was haar vinden en confronteren een obsessie geworden zonder dat hij nog langer de behoefte voelde terug samen te zijn.

Toen hij uit de ondergrondse kwam bonkte de loden zon eens te meer ongenadig op zijn botte kop. Temidden de geur van smeltend asfalt en verschroeid rubber zag hij nog net een laatste lok van haar krullend kastanjebruine haar de trap af verdwijnen, wat hem ertoe toe bracht meteen rechtsomkeer te maken en haastig metrostation Lamarck Coulaincourt weer in te duikelen. “Tsoj Djiv,” stond er in ruwe (cyrillische) letters op de schuin aflopende, verweerd betegelde muur gegraffitied. Niet dat hij het opmerkte.

Gehinderlaagd door de onwrikbare overtuiging dat hij haar ter hoogte van halte Simplon Jules Joffrin eindelijk te grazen zou nemen, overschouwde hij alreeds pro-actief triomfantelijk de nieuwe omgeving, tot hij werd bevangen door een tot in de diepste vezels van zijn lichaam hevig schokkende en tot de meest hopeloze waanzin drijvende onvatbare realisatie. “Deze droom is een leugen!” brandde in neonletters op zijn netvlies. Dit was niet volgens verwachting. Weigerend de feiten te erkennen, in een poging deze door en door nare ervaringen tegen beter weten in op hun beurt te verpulveren – dat zou lukken als hij maar snel genoeg was, trachtte hij zichzelf wijs te maken – keerde hij vliegensvlug op zijn schreden terug, weer de tunnel in alwaar hij zich even de tijd gunde van de ergste verdwazing te bekomen.

Geheel overdonderd trachtte hij alles op te lijnen wat hij boven had gezien en wat haaks op de verwachtingen had gestaan. Een druilerig lenteweer, geaccenteerd Nederlandstalig geroezemoes en als klap op de vuurpijl een blauwe richtingaanwijzer naar Kuurne. Het duizelde hem om de oren. Krampachtig tolde zijn brein alle richtingen tegelijk uit. Zijn instinct tot zelfbehoud weigerde zich bij het enige logische verdict neer te leggen en bleef aan een razend tempo, met een panische verbetenheid minutenlang op zoek gaan naar een andere verklaring. En dat gebeurde blijkbaar niet in stilte. Al gauw zag hij zich omringd door een verbijsterd kolkende massa die hem met een chaotische mengeling van hulpvaardigheid, geamuzeerdheid, medelijden en soms ook agressie belaagde.

“Ik weet wat er aan de hand is, hij heeft geheugenverlies!” snerpte het - dwars door zijn haardos en hersenpan heen - herhaaldelijk venijnige krassen in zijn ziel.

Een grenzeloze angst zoog hem onmededogend een schier eindeloze, bittere afgrond in.