Naam- en eindeloos

Wie ervan uit gaat dat het bestaan van de mensheid door het verstand geleid wordt, vernietigt de mogelijkheid van het leven. Aldus vluchtten ze gevieren bij het eerste schemeren halsoverkop de honderden kilometers bestrijkende, verlaten, ondergrondse zoutmijn in. Dat was op de dag dat de zon in het westen was opgekomen. Zelf was ik er ook bij. Al van bij de eerste herinnering vervaagden de aangezichten van de anderen richting vergetelheid. Gelet op de nevelig nagelaten impressie van scheepsbeschuit, moessonregens en ziltige, gebarsten lippen heb ik een bijzonder ernstig vermoeden dat ik toen Edwin Holmes was.  Reeds weken op voorhand had ik wegens het snel naderende oorlogsgeweld de avond ervoor aangestipt als moment om er tussenuit te knijpen. Dat dacht ik alleen te doen. Diep in de nacht zat ik nog op mijn schraal ingerichte kamer op de bovenverdieping klaar om ervan door te gaan. Het laatste artillerievuur klonk alsof het op nauwelijks een kilometer afstand plaats vond. Uiteraar...

Op een plaats waar in die tijd alles echt was, maar niets waar, nam ze de trein naar de stad. Ze studeerde nog, had geen rijbewijs en was voor haar verplaatsingen aangewezen op de fiets en het openbaar vervoer. Met weinig om handen om zich bezig te houden (de luttele vijf procent die overbleef van de 's morgens nog volle batterij van haar smartphone spaarde ze liever op) richtte ze haar aandacht op het spel kleurenwiezen waar de vier arbeiders op weg naar huis van hun werk in verdiept waren in het compartiment schuin tegenover haar aan de overkant van het gangpad. Ze keek recht in de kaarten van de man die op de hoek met zijn rug naar haar toe zat. Na elk rondje noteerde zijn overbuur schuin rechts ieders behaalde punten waarna hij vervolgens consciëntieus een tussenstand (2 punten per spel, 1 per overslag, verdubbeling bij het niet halen, 5 punten voor abondance, 10 voor miserie,...) voorlas. Laurent 43, Jean-Marc -17, Geert -52 en Michel 26, hoorde ze. Twee spelletjes later zag ...

Toen ze wilden vertrekken, merkten ze dat beider overjassen die steevast aan de haak aan de muur naast de achterdeur hingen, waren verdwenen. Ze zochten zonder resultaat gehaast, maar grondig het hele huis af, en begonnen aan diefstal te denken. Daarop checkten ze minutieus alle ramen en deuren om tot de ontdekking te komen dat deze allemaal potdicht en op slot waren. Ze besloten dat de jassen dus wel in huis moesten zijn en trokken naar hun moeder die ze in een diepe slaap op de sofa in de woonkamer aantroffen. Niet omdat ze hun ontbrekende kleding nu zo enorm belangrijk vonden, maar eerder om de gedachte dat de verdwijning een verontrustende oorzaak zou kunnen hebben een zwijgen op te leggen, wekten ze haar voorzichtig. Nog half versuft van de droom waaruit ze ontwaakte, ontkende deze helaas ten stelligste ze verplaatst te hebben. Een misselijkheid opwekkende knoop trok zich strak in hun maag, en een onverklaarbare inval plantte het onbetwijfelbaar lijkende idee in hun hoofd dat ze o...

Wat vooraf ging: Er zat een onrust in Mauk Jensen naarvrijheid en opstand, een drift naar hevige dingen en een diep heimweenaar hij wist niet wat. De temperatuur was ondertussen tot onder het vriespunt gezakt. Toch voelde hij een loden zon ongenadig beuken op zijn door een uit model geraakte cowboyhoed schamel beschermde hoofd. Hij zou evenwel geen zonneslag oplopen. Met een nog frisse en verfrissende herinnering aan de zopas verlaten Stille Oceaan in het geheugen was het nu verstikkend heet in de woestijn: de zon stond op zijn hoogste punt en leek daar te blijven hangen, alsof de uren waren opgeschort. Waar het frame waarbinnen afwisselend dorre vlakten, verlaten settlements en woeste bergformaties (maar evengoed stoffige dorpjes, achterbuurten van steden en eenzame boerderijen) voor zijn vizier verschenen, langs boven slordig afgelijnd werd door de verfomfaaid neerhangende rand van zijn hoofddeksel, gaf centraal onderaan de constante aanwezigheid van een paar beweeglijke paardenoren...